မြန္ရူဟမိုင္း

ညဥ္႕မ်က္ႏွာက်က္ ေထာင္႕တစ္ေနရာက
"ရူး"ခနဲ႕ ေၾကြဆင္းသြားတဲ့ ၾကယ္ပြားနဲ႕ အတူ
ကၽြန္ေတာ့္အရိပ္ပါ ေၾကြသက္ဆင္းသြားတယ္။
လွမ္းတားခ်ိန္မရ ဆုေတာင္းခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ဘူး။

"အစ္ကိုေမးေနတဲ႕ ဥကၠာပ်ံ"
ပို႕ေမာ္ဒန္ တစ္ပုဒ္ အန္ထုတ္မိ ကတည္းက
ကၽြန္ေတာ့္ကေလာင္ကို ေမးရင္ မေျဖ၀ံ့ေတာ႕ဘူး။
အထင္ေသးတဲ႕အၾကည္႕ ရြ႕ံရွာတဲ႕မ်က္လံုး ဟန္ေဆာင္အျပံဳး ေရာင္နဲ႕
လူပံုအလယ္ၾကား ဆိုးေဆးမ်က္ေတာင္ဖ်ားက
အလင္းတစ္ခ်က္ အခတ္ခံလိုက္ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လူစံုတက္စံု မွတ္တမ္းပံု
အရိုက္ခံဖို႕ လူေတြၾကားက လူေတြကို
ကၽြန္ေတာ္ အားနာမိတယ္။
လွ်ပ္တျပက္ အလင္းေရာင္ကို မိုးလန္႕တတ္သြားျပီးေနာက္
ဖလက္စ္ဂန္းတို႕ရဲ႕ အနမ္းကို အတတ္ႏုိင္ဆံုး ေရွာင္ေပးခဲ႕ပါတယ္။

ၾကယ္ကေလး........ေရ၊
မင္႕ ခုန္ အဆင္းမွာမ်ား
ေငြ၀ယ္ကၽြန္သား ေဂ်ာ့ခ်္၀ါရွင္တန္ကာဗာ
ဖိနပ္ခ်ဳပ္သမား ေအဗရာဟင္ လင္ကြန္း တို႕ကို
ျမင္ေတြ႕မိခဲ႕လား။
လူသားတို႕တိုင္းမွာ မ်ိဳးရိုးဗီဇနဲ႕ လုပ္ေရးကိုင္စြမ္း
ဘယ္အရာတစ္ခုက လူပီသေစသလဲ..ဟင္။
ပ်ိဳတိုင္းၾကိဳက္တဲ႕ ႏွင္းဆီခိုင္က
အဖိုးတန္ ပစၥည္းေလးပါ၊
လိုအပ္တဲ႕ခ်ိန္ခါ ေခါင္ရန္းပန္းလဲ တန္ရာတန္ေၾကး ရွိပါရယ္႕။

ၾကယ္ကေလး....ေရ၊
"လမ္းဆံုးရင္ ရြာေတြမယ္"တဲ႕
ကၽြန္ေတာ္လမ္းဆံုးလို႕ ရြာအ၀င္ေရာက္တဲ႕ တစ္ရက္
မင္႕ရဲ႕ ပညာမာနမ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ေလာက္
ခပ္ရိုက္ေပးခဲ႕ပါအံုး။
ေခါင္ရန္းပန္း ကိုင္ျပီး တစ္ေယာက္တည္း
ျပံဳးျပံဳးေလး အရိုက္ခံခ်င္လို႕။
အသက္ေတြသာ မွန္မွန္ရႈရင္ တျဖည္းျဖည္း နိမ္႕ဆင္း ၾကီးထြားလာတယ္။